به گزارش اصفهان زیبا؛ در طول زندگی، مشکلات و سختی‌های کوچک و بزرگی را از سر می‌گذرانیم یا اهدافی را دنبال می‌کنیم که دستیابی به آن احتیاج به برنامه‌ریزی و پیگیری مداوم ما دارد.
تاب‌آوری (صبر) مهارتی است که در مسیر زندگی به ما کمک می‌کند تا کمرمان زیر بار سختی‌ها نشکند و سختی لازم برای دستیابی به اهداف و ساختن رؤیاهایمان را به جان بخریم.
اما در این مسیر، عواملی وجود دارد که به ما کمک می‌کند تا صبرمان افزون شود و سختی دورانی که طی می‌کنیم، کمتر به ما فشار بیاورد.
ارتباط سازنده و همکاری مؤثر از عواملی است که در این زمینه مفید است. ما در زندگی نیازمند ایجاد روابط اجتماعی هستیم و خانواده کوچک‌ترین اجتماعی است که از ابتدای تولد با آن مواجهیم.
هرچه بزرگ می‌شویم و دنیای اطرافمان را می‌شناسیم، دایره اجتماع ما وسعت می‌یابد و برای قراردادن افراد در این دایره یا خارج‌کردن از آن یا محدودکردن میزان ارتباط با آن‌ها، معیارهایی را برای خودمان برمی‌گزینیم.
خِردداشتن، سازندگی، حامی‌بودن، همراه و همدل‌بودن، به‌ویژه در سختی‌ها و مشوق‌بودن و انرژی مثبت از معیارهای مطلوبی است که می‌توانیم برای خودمان قرار بدهیم.
حضرت علی(ع) چنین افرادی را «برادر» تلقی کرده و آنان را توصیف می‌کنند: «برادر حقیقی تو کسی است که از لغزشت درگذرد، نیازت را برآورد، پوزش تو را بپذیرد، عیبت را بپوشاند، ترس را از تو دور کند و آرزویت را برآورد.» «برادر تو آن کس است که گاهِ سختی تنهایت نگذارد و جور تو را بر دوش کشد و هرگاه از او چیزی بخواهی [یا بپرسی] فریبت ندهد.»
وجود خانواده یا حلقه‌های ارتباطی با چنین ویژگی‌هایی و ساختن روابطی سازنده و مؤثر، افزون بر ساختن خاطراتی زیبا در خوشی‌ها، در سختی‌ها نیز بهترین یار و یاور ما می‌شوند و باری از دوشمان برمی‌دارند.
شنیده‌ایم و دیده‌ایم، وقتی کسی همسرش را از دست می‌دهد یا شخصی دچار مشکلی مالی می‌شود، همه اعضای خانواده و بلکه فامیل و دوستان دست‌به‌دست او می‌دهند و حمایتش می‌کنند.
ما در درسی نیاز به کمک داریم، هم‌کلاسی ما سخاوتمندانه ما را یاری می‌کند. برنامه و هدفی را پی می‌گیریم، دوستان ما تجربیاتشان را دلسوزانه در اختیارمان قرار می‌دهند و موانع راه و عوامل موفقیت را برای ما تبیین می‌کنند یا بهترین منتقد ما در این مسیر می‌شوند.
برخی از افراد در حلقه‌های ارتباطی‌مان با شنوایی عالی و همدلی، به بهترشدن حالمان کمک می‌کنند. وجود چنین افرادی در حلقه‌های ارتباطی ما موجب می‌شود که در برابر سختی‌ها صبر بیشتری داشته باشیم و برای حل مشکل یا دستیابی به هدفمان بیشتر انگیزه به خرج بدهیم.
نمونه عالی از وجود چنین فردی با رابطه‌ای سازنده را می‌توان حضرت زهرا (س) دانست که همسرشان، امیرالمؤمنین (ع) می‌فرمایند، وقتی او را می‌دیدم، همه غم‌هایم را فراموش می‌کردم.
در مقابل، افرادی که در حلقه ارتباطی ما هستند، اگر از افراد سمی باشند، در این مواقع نمک روی زخممان می‌شوند یا سنگی جلوی پایمان یا عاملی برای بدترشدن حالمان؛ مثلا در موقعیت‌هایی که خودمان دچار تنش روحی هستیم، ارتباط مداوم با افرادی که به لحاظ روحی ضعیف‌اند، پیوسته از درودیوار می‌نالند، خودشان را ضعیف می‌بینند و همه‌چیز را تیره‌وتار، موجب می‌شود وضعیت بدتری را تجربه کنیم و تاب‌آوری‌مان کمتر بشود یا وقتی در محیط کاری با شخصی در تعامل هستیم که رفتارهای آزاردهنده‌ای دارد و ما می‌کوشیم اوضاع را مدیریت کنیم، افرادی خواسته یا ناخواسته به ما انرژی منفی القا می‌کنند؛ مثلا می‌گویند «با این که نمی‌شه حرف زد!»
این افراد در ایجاد ذهنیت منفی ما و میزان صبر ما در آن موقعیت، خلل ایجاد می‌کنند. قرآن کریم منافقانی را که از حضور در جنگ سر باز زدند، همین‌طور توصیف می‌کند: «اگر (منافقان) همراه شما به جنگ بیرون آمده بودند، جز فساد، (تردید و اضطراب) بر شما نمی‌افزودند و به‌سرعت در میان شما رخنه می‌کردند تا فتنه پدید آورند و در میان شما کسانی (تأثیرپذیرند که) به سخنان آنان گوش و دل می‌سپارند.» (توبه، ۴۷)
