به گزارش اصفهان زیبا؛ جشنواره فیلم کودک فرصتی مناسب برای آشتی خانواده‌ها و سالن سینماست. خانواده‌هایی که معمولا در طول سال از یک محتوای اخلاقی برای تماشا با کودکان خود محروم‌اند!
بسیاری از مردم تصور می‌کنند فیلم‌های حاضر در جشنواره کودک، به اصطلاح «بچگانه»اند. با این حال این محتواست که تعیین می‌کند مخاطب چه سن و سالی داشته باشد. جشنواره سی‌و‌پنجم شامل فیلم‌ها و پویانمایی‌های قوی و ضعیفی بود که گاه مستقیما با کودکان سخن می‌گفتند و گاه با والدین…
می‌توان گفت فیلم «استعداد من» از آن دسته فیلم‌هایی بود که علاوه بر جذابیت برای کودکان، محتوای قابل تأملی برای پدرها و مادرها داشت.
حمید عبدالهی کارگردان این فیلم، با تکیه بر نقش «پدر» در سرنوشت فرزند، اهمیت کشف استعداد در سنین کودکی را بیان می‌کند. درواقع عبدالهی با تکیه بر تفاوت‌های شخصیتی والدین با فرزندانشان، تلاش می‌کند این حقیقت را در کنار نگرانی‌ها و حساسیت‌های والدین، به نمایش در بیاورد.
«استعداد من» فیلمی مفرح برای کودکان و البته ضروری برای والدین است! زیرا تعداد بسیاری از پدر و مادرها، آینده‌ای درخشان و آرمانی را برای فرزندان خود آرزو می‌کنند که بعضا غیر ممکن و نامعقول است!
باید این فرهنگ میان والدین نهادینه شود که شرط موفقیت فرزندانشان، تنها پزشک، مهندس و یا فوتبالیست شدن نیست. هرکس استعدادی برجسته در وجود خویش دارد که به تدریج نمایان می‌شود.
از طرفی قرار نیست فرزندان شخصیتی برابر والدین خود داشته باشند. شما در فیلم «استعداد من» پسری را می‌بینید که زیر فشار پدر خود به کلاس‌های فوتبال می‌رود تا همانند پدربزرگش، روزی ستاره فوتبال شود. در حالی که این پسر استعداد ناب نویسندگی دارد و دارای اندام مناسبی برای ورزشکار شدن نیست.
از طرفی میل او به انشا نوشتن است و دوست ندارد در تست‌های آکادمی تیم سپاهان شرکت کند. با این وجود پدر خانواده اصرار دارد که فوتبال در خون پسرش است!
عبدالهی در چند صحنه از فیلم، به برخی از دلایل این اتفاق اشاره می‌کند؛ برای مثال به ما نشان می‌دهد که پدر، عاشق شهرت است. او دوست دارد به واسطه موفقیت پسرش مشهور شود.
همچنین پدر گرفتار چشم و هم‌چشمی است. به این معنا که از قبول شدن فرزند دیگران در تست آکادمی فوتبال عصبی می‌شود. هرچند در این فیلم پافشاری پدر بر فوتبالیست‌شدن فرزندش را می‌بینیم، معمولادر جامعه ما قضیه کمی متفاوت است.
والدین با وسواس شدید فرزندان خود را به رشته‌های تجربی و ریاضی می‌فرستند تا از آن‌ها دکتر و مهندس بسازند. غافل از اینکه قرار نیست استعداد فرزندشان همسو با تصور ذهنی آنان باشد. احتمالا شما هم این جمله کلیشه‌ای را شنیده‌اید که: در کنار دکتر شدن، هنر را هم ادامه بده…!
داستان جامعه‌ای که هیچ‌کس از جای خود راضی نیست همین پدیده است. دهن‌کجی به استعداد موجب ضربه‌خوردن انسان می‌شود. چیزی که والدین با دیدن این فیلم می‌آموزند این است که باید حامی استعداد فرزند خود باشد.
