به گزارش اصفهان زیبا؛ در چهل‌ودومین جشنواره بین‌المللی فیلم فجر و چهاردهمین جشنواره فجر اصفهان با توجه به فیلم‌هایی که به جشنواره اصفهان ارائه شد، مروری گذرا بر سه فیلم «دروغ‌های زیبا»، «شهسوار» و «نبودنت» می‌کنیم.
معتقدم امسال می‌توانست فیلم‌های باکیفیت‌تر و پرمحتواتری به جشنواره ارائه شود؛ اما متأسفانه فیلم‌های قوی و پرحاشیه‌ای مثل تمساح خونی، صبحانه با زرافه‌ها، بی‌بدن و… به جشنواره اصفهان نرسید.
«دروغ‌های زیبا» ساخته مرتضی آتش‌زمزم فیلمی مشترک از ایران و بنگلادش بود که موردپسند تماشاگران قرار نگرفت. این فیلم ما را یاد سینمای بالیوود می‌انداخت که در آن هیچ خلاقیت و موقعیت‌های دراماتیکی دیده نمی‌شود.
از نکته‌های مثبت فیلم می‌توان به تصویربرداری و استفاده از نماهایی با زیبایی بصری اشاره کرد. طراحی لباس و نوع لباس‌های به‌کارگرفته در آن منطقه هم به زیبایی به تصویر کشیده، اما گره‌افکنی و گره‌گشایی فیلم بسیار ساده و حتی کوتاه به تصویر کشیده شده بود. در کل این فیلم، اثری قوی در بخش سودای سیمرغ نیست و شانسی برای جایزه ندارد.
«شهسوار» فیلمی کمدی‌اجتماعی از حسین نمازی بود که بی‌شباهت به فیلم‌های قبلی او نبود. به نظر من شهسوار کپی با تغییراتی از ایده فیلم شادروان ساخته قبلی حسین نمازی بود.
شخصیت‌پردازی‌ها، گریم‌ها و نوع انتخاب بازیگر کاملا نزدیک به کارهای قبلی او مانند «سیاه‌چاله» و «شادروان» بود و حضور کارگردان در بیشتر پلان‌ها حس می‌شد. فیلم‌برداری و میزانسنی که در این فیلم به کار گرفته شده بود، نماهای زیبایی به مخاطب نشان می‌داد که از نکته‌های مثبت این فیلم بود؛ همچنین تدوین قابل‌قبولی ارائه می‌داد. در دقایق اولیه فیلم، ریتم بسیار دقیق و عالی بود؛ ولی در روند داستان این‌گونه نبود و کم‌کم ریتم افتاد و مخاطب را خسته کرد. همان‌طور که گفته شد، جالب نبود که فیلم حسین نمازی با ساخته‌های پیشینش تا این اندازه شبیه باشد و تغییراتی در نوع داستان و شخصیت‌پردازی‌اش به چشم نخورد.
«نبودنت» چهارمین ساخته کاوه سجادی‌حسینی است که ملودرامی زنانه درباره مهاجرت و نابودی خانواده است. انتخاب بازیگر (سحر دولتشاهی، امیر آقایی و آزاده صمدی) در این فیلم درست بود؛ اما هر سه و دیگر بازیگرهای فیلم بازی ضعیفی از خود نشان دادند و قابل‌قبول نبود. نحوه پیشبرد این فیلم به دل مخاطب ننشست و روند کند با ریتمی ضعیف و تدوینی کند، فیلم را به انتها رساند.
نوع فیلم‌برداری روی دست بسیار ضعیف بود و مخاطب را اذیت می‌کرد. گره این فیلم در خط داستانی اصلا گیرا نبود و گره‌افکنی و گره‌گشایی به‌صورت کاملا ضعیف صورت گرفت و ارزشی برای مخاطب قائل نشد؛ آن‌گونه که فیلمی با نمادها و داستانی کاملا کلیشه‌ای و خسته‌کننده را شاهد بودیم.
