به گزارش اصفهان زیبا؛ 50 درصد توسعه پایدار یک کشور به سیاست خارجی فعال و موفق آن در ارتباطات گسترده سیاسی، اقتصادی و همچنین پیمان با سازمان‌ها و نهادهای بین‌المللی برمی‌گردد و مابقی در سایه یک سیاست داخلی موفق است.
از شاخص‌های سیاست خارجی موفق این است که کشور در انزوای بین‌المللی و محدودیت روابط قرار نگیرد.
هر اندازه ارتباط یک کشور با کشورهای متعدد و همچنین سازمان‌ها و نهادهای بین‌المللی که تأمین‌کننده منافع و امنیت ملی هستند بیشتر باشد، آن کشور می‌تواند به نحو احسن در حوزه تجارت بین‌الملل، سرمایه‌گذاری‌های خارجی، مبادلات علمی و فرهنگی، صنعتی و کشاورزی فعالیت کند و در راستای توسعه پایدار از ظرفیت‌های خارج از کشور برای پرکردن ضعف‌ها و کمبودهای خود استفاده کند.
عمده سازمان‌های بین‌المللی با موضوع سیاسی، اقتصادی، نظامی و فنی وحرفه‌ای اهداف بلندمدتی دارند که اعضای آن علی‌رغم تعهدات خود به این سازمان‌ها و پرداخت حق عضویت، حقوق و امتیازاتی نیز به دست می‌آورند.
از جمله این امتیازات گرفتن مشاوره‌های تخصصی، مبادله مستشار، سرمایه‌گذاری‌ها، دریافت وام، استفاده از ظرفیت‌های علمی تکنیکی از سامان و از دیگر کشورهای عضو است.
همچنین با عضویت کشورها در سازمان‌های بین‌المللی بسیاری از چالش‌ها و کمبودها در حوزه‌های مختلف از طریق امکاناتی که سازمان با نیت خیر و نگاه علمی و کارشناسی در اختیار آن‌ها می‌گذارد، برطرف خواهد شد؛ برای مثال با عضویت ایران در سازمان‌هایی همچون فائو، شانگهای، یونسکو، اکو و… این ظرفیت‌ها خود به خود برای کشورمان ایجاد می‌شود و ما می‌توانیم در راستای توسعه اقتصادی، سیاسی، اجتماعی، فرهنگی و … از آن‌ها بهره‌مند شویم.
به دنبال آن، هر استانی نیز به تبع ظرفیت‌های خود می‌تواند از این امکانات استفاده کند؛ چراکه یک کشور تنها در پایتخت خلاصه نمی‌شود و استان‌های مختلف می‌توانند فضای استفاده از ظرفیت‌های مستشاری، علمی، صنعتی و اقتصادی سازمان‌های بین‌المللی را برای خود نیز فراهم کنند.
اصفهان نیز علی رغم اینکه پایتخت سیاسی کشور نیست؛ اما به عنوان پایتختی فرهنگی، تمدنی، علمی و صنعتی می‌تواند در این بستر ظرفیت‌های بالای بالقوه‌اش را بالفعل کند و بسیاری از معضلاتی که هم‌اکنون در حوزه توسعه پایدار (همچون مشکلات اقلیمی ریزگردها، فرونشست زمین، مدیریت آب، توسعه شهری، حمل و نقل، متروی شهری، ساخت و ساز، توریست و صنعت) با آن‌ها مواجه است را تا اندازه‌ای برطرف سازد.
سازمان‌های بین‌المللی با ورود به ظرفیت‌های استان اصفهان و بررسی مشکلات ما می‌توانند امکانات کشورهای توسعه‌یافته عضو را برای حل بحران‌هایی چون بحران آب، محیط زیست، اشتغال، مسکن، حمل‌ونقل و حتی ازدواج و فرزندآوری به‌کار گیرند.
در عین حال با حل مشکلات زیرساختی بسیاری از چالش‌های استان به تدریج حل خواهند شد.
استان اصفهان باید این بستر را فراهم کند تا بسیاری از چالش‌ها در بسترهای بین‌المللی و در ارتباط با سازمان‌های بین‌المللی برطرف شوند.
اصفهان علاوه بر داشتن ظرفیت‌های گردشگری و همچنین علم و فناوری، به دلیل قرارداشتن در موقعیت کویری، با کمبود آب مواجه است و این شرایط معضلات بسیاری را برای اصفهان ایجاد کرده است.
اصفهان می‌تواند با استفاده از مشاوره‌هایی که از سازمان‌های بین‌المللی می‌گیرد، صنایع خود را به بنادر جنوبی کشور منتقل کند.
در واقع کشور ایران اگر به سمت اقتصاد دریامحور برود و بخش عمده‌ای از جمعیت بیکار و صنایع جدید و قدیم را به بنادر جنوبی، از خرمشهر تا چابهار منتقل کند، بسیاری از بحران‌های زیست‌محیطی، جمعیتی و مسکن حل خواهد شد.
دولت‌مردان و سیاست‌گذاران نیز باید با در نظرگرفتن ظرفیت‌های بالای اصفهان در حوزه گردشگری و هنری، علمی و فرهنگی و کسب درآمد کلان از آن‌ها، بخشی از اهداف اقتصادی اصفهان را در همکاری و تعامل با سازمان‌های بین‌المللی تأمین کنند و از امکانات و مشاوره‌های آن‌ها استفاده کنند.
هم اکنون نفس اصفهان به دلیل مشکلات، صنعتی، زیست محیطی، آب، مسکن، بیکاری و … به شماره افتاده است و باید رویکرد توسعه پایدار شهر در مسیری منطقی، علمی و کارشناسی قرار گیرد تا بسیاری از این مشکلات به‌بن‌بست‌رسیده حل شود.
