به گزارش اصفهان زیبا؛ تاریخ تکرار می‌شود. گمان می‌کنم در سال‌های بعثت پیامبر اکرم (صلی الله علیه و آله و سلم) زندگی می‌کنم.
ولی نه؛ من در سال‌ها بعد از آن، روز را به شب می‌رسانم. بانویی همچون خدیجه(س) در عصر من زیست می‌کند.
اینجا بصره است. در چند قدمی ما، بانویی به نام ماریه، از شیعیان بصره، خانه‌اش را محلی برای تجمع شیعیان و دوستداران اهل بیت علیهم‌السلام قرار داده.
در این خانه بیشترین فعالیت‌های شیعه را سامان می‌دهند.
به گمانم، ماریه هم رسالتی چون خدیجه در بذل ثروت برای نشر اسلام داشت؛ با این تفاوت که آن سال‌ها برای رونق اسلام هزینه می‌شد و امسال برای احیای اسلام نبی!
ثروت او در نهضت عاشورا هزینه شد و در همان خانه‌ای که شیعیان گرد هم جمع می‌شدند، ندایی رسید از تحولات کوفه و درخواست مردم از امامشان…
بحثی از نابسامانی‌های جامعه و رهبری امت اسلامی شد و حالا ثمره این هم‌نشینی در خانه ماریه، رهسپار‌شدن بزرگ مردانی است به سوی کربلای حسین(ع)… که در کنار امام غریبان به شهادت رسیدند.
تاریخ کربلا را مورخ روایت نمی‌کند. تاریخ کربلا را عشاق سال به سال، سینه به سینه نقل می‌کنند.
اخبار کربلا را شارح نمی‌گوید، بلکه داغداران غمش شرح می‌دهند و ما که کربلا را عشق و حسین (ع) را عاشق می دانیم.
