تیم ملی هندبال کشورمان در مرحله اول با تیم‌های شیلی، مونته‌نگرو و اسپانیا هم‌گروه بود که در بازی اول برابر تیم شیلی به پیروزی رسید تا صعودش به مرحله دوم به واسطه همین یک برد و البته نتیجه‌ای که در دیدار تیم‌های شیلی و مونته‌نگرو به دست آمد، قطعی شود. تیم ملی هندبال کشورمان در دو دیدار بعدی، نتایج را به تیم‌های مونته‌نگرو و اسپانیا واگذار کرد.
سه باخت دیگر مقابل تیم‌های اسلوونی، فرانسه و لهستان حاصل کار تیم کشورمان بود تا تنها نتیجه تیم ملی در جام جهانی، همان اولین صعود از مرحله گروهی باشد و خروجی دیگری برای تیم ملی ثبت نشود.
هندبال، اتفاقاتی نظیر قهرمانی تیم‌های دختران در مسابقات آسیایی و راهیابی به رقابت‌های جهانی به وقوع پیوست که رئیس فدراسیون و تیم همکاران او مانور رسانه‌ای قابل توجهی بر روی این اتفاقات داشتند.
صعود به جام‌جهانی یا راهیابی به مرحله دوم جام جهانی رخداد مهمی است، اما کارکرد این اولین اتفاقات در همان دوره است و پیامدی برای ادوار بعدی نخواهد داشت، همچنان که صرف صعود تیم ملی هندبال بزرگسالان به مرحله دوم، سودی به حال هندبال کشورمان ندارد.
هر چند این صعود علاوه بر اینکه نشان می‌دهد ظرفیت خوبی در این رشته وجود دارد، اعتماد به نفس را هم در جامعه هندبال کشور تقویت می‌کند.
برندسازی با مربی
حضور سرمربی در یک تیم ارتباط مستقیمی با نتیجه‌گرفتن آن تیم دارد، ضمن اینکه برندسازی در یک رشته نیز به واسطه سرمربی انجام می‌شود. در والیبال ایران این اتفاق به واسطه حضور ولاسکو رخ داد و این مربی مطرح در دنیای والیبال، تیم ایران را به جمع تیم‌های برتر دنیا رساند.
هر زمانی صحبت از دوره پیشرفت والیبال ایران می‌شود، نام ولاسکو به میان می‌آید و برخی کارشناسان معتقدند مربیانی که بعد از ولاسکو هدایت تیم ملی والیبال ایران را برعهده گرفتند، نه به اندازه او معروف بودند و نه توانستند کارکردی در حد این مربی نامدار داشته باشند.
وسلین وویوویچ، که سابقه ملی پوشی در تیم یوگسلاوی را دارد، به عنوان مربی هدایت تیم صربستان را برعهده داشته است و به لحاظ اسم و رسم مربی کوچکی نیست، اما مربی بزرگی هم که برای هندبال ایران در دنیا برندسازی کند نیست؛ با این حال نظر جامعه هندبال کشور به ادامه همکاری با این مربی مثبت است و به نظر می‌رسد مسئولان فدراسیون با این مربی صرب ادامه بدهند.
لژیونرهای تیم ملی ندوست!
طی یک دهه گذشته، زمینه لژیونرشدن حداکثری بازیکنان هندبال فراهم شده و بازیکنان مستعد هندبال کشورمان در لیگ‌های اروپایی بازی می‌کنند که هم از لحاظ سطح هندبال و هم از نظر مالی قابل مقایسه با هندبال ایران نیست؛ با این حال مسئله مهمی که سال‌هاست در رشته هندبال اپیدمی شده، عدم تمایل لژیونرها برای همراهی تیم ملی است.
بازیکنانی که با هزینه بیت‌المال در تیم‌های باشگاهی پرورش یافته و با هزینه فدراسیون و به واسطه حضور در رویدادهای بین‌المللی مورد توجه تیم‌های خارجی قرار گرفته‌اند، پس از اینکه به هدفشان که لژیونری است، رسیدند، دیگر تمایلی برای همراهی تیم ملی ندارند تا هزینه‌ای که سال‌ها برای پرورش آن‌ها انجام شده، هیچ خروجی برای تیم‌ملی کشورمان نداشته باشد.
در رقابت‌های جهانی که اخیرا به پایان رسید، عمده بازیکنان داخلی تیم ملی را همراهی می‌کردند و لژیونرها در تیم حضور نداشتند، در صورتی که لژیونرها با توجه به بازی در لیگ‌های خارجی، از آمادگی قابل توجهی برخوردار هستند و حضور آن‌ها در تیم ملی به نفع این تیم بود و وزنه ایران را سنگین می‌کرد.
در هندبال بیش از یک ترکیب اصلی لژیونر داریم که حضور آن‌ها قدرت تیم ملی را افزایش می‌داد و بازیکنان جوان نیز در کنار آن‌ها کارایی بیشتری داشتند، اما کم‌لطفی لژیونرها به تیم‌ملی باعث شد تا تیم کشورمان از این ظرفیت بی‌بهره بماند.
برخلاف هندبال که لژیونرها تمایلی به همراهی تیم ملی ندارند، در رشته فوتبال عمدتا بازیکنان لژیونر می‌شوند تا شانس دعوت آن‌ها به تیم‌ملی افزایش پیدا کند و انتظار می‌رود نگرش احترام به تیم‌ملی و رقابت زیر پرچم برای لژیونرهای هندبال نیز نهادینه شود.
