در سلسلهگزارشها و روایتهای تاریخی که در صفحه حرکت تاریخی تاکنون آوردهایم، محلههای مختلف اصفهان معرفی شدهاند، محلههایی که هرکدام تاریخ و روایتی برای خود دارند و بار هویتی را به دوش میکشند و در کل، تصویری از یک اصفهان آشنا و معروف به «نصفجهان» را برای ما میسازند. به هرکدام از این محلهها که نگاه میاندازیم، یک چیز در همه آنها مشترک میبینیم.
منطقه شمالغرب شهر اصفهان یکی از زیستگاههای کهن است که از گذشتههای دور، آبادی و قریههای بسیاری در آن قرار داشته است.این قریهها سالها بعد به شهر پیوستند و امروز بخشی از محلههای شهر اصفهان هستند و نامهای کهن آنها همچون رهنان، کوجان، بابوکان، لمجیر و… نشان از قدمت تاریخی آنها دارد.
خیابان ابوذر رهنان حدفاصل میدان امامحسین(ع) و خیابان هاشمینژاد به طول ۶۷۰ متر، خیابانی است که بیشترین تجمع و ترافیک شهر رهنان را به خود اختصاص داده است.
هرچقدر هم که با مفهوم توسعه مخالفت داشته باشیم یا پارادایم توسعه را ناکارآمد بدانیم، بازهم نمیتوانیم این واقعیت را انکار کنیم که در حال حاضر جایگزینی برای آن در روند برنامهریزیهای ملی و منطقهای نداریم.
محله مرداویج یکی از محلههای بنام شهر اصفهان است که در قسمت جنوب شهر اصفهان واقع است و نسبت به محلههای قدیمی شهر، ره صدساله را یکشبه پیمود.
سیاستگذاران شهری موظفاند متناسب با برنامههای توسعهای که در کشور اجرا میشود، در استانها و شهرها نیز برنامههایی تدوین کنند تا بتوانند معضلات محلی را بسنجند و متناسب با اسناد بالادستی برای رفع آنها راهکار و راهبردهایی ارائه دهند.
دوران صفویه نقطه عطفی در گسترش محلههای قدیمی و همچنین دورانی شاخص برای ایجاد محلههای جدید در شهر اصفهان بوده است. انتقال پایتخت به اصفهان در اوج دوران ثبات و قدرت صفویه و افزایش ناگهانی جمعیت در مدتی کوتاه سبب شد محلههای قدیمی، بزرگ و بزرگتر شود.
یکی از خصوصیات جالب شهر اصفهان برخلاف بسیاری از شهرهای گرداگرد جهان با ظاهر و معماری یکنواخت و تکراری، داشتن محلههایی با روح و حال و هوایی متفاوت و منحصربهفرد است.
شهر اصفهان همچون دیگر کانونهای زیستی کشور ایران، تاریخی هزاران هزار ساله دارد.
شهرداریها یکی از مهمترین ارگانهای دخیل در امر توسعه کشور هستند و پروژههای زیرساختی که در شهر ازنظر عمرانی، شهرسازی و ترافیکی انجام میدهند …
بررسی شکل گیری و توسعه محلات شهری، کنکاش در تاریخ پرفرازونشیب آنها و مشاهده ردپای آثار گذشته در وضعیت کنونی مناطق شهری، نهتنها موضوعی جالب توجه است، بلکه موجب کشف سرنخهای بسیار از تحولات اجتماعی و شهری و سیاسی میشود.
بر اساس اعلام صندوق جمعیت سازمان ملل متحد، سال 2008 نقطهعطفی برای روندهای شهرنشینی بود؛ چراکه برای اولین بار بیش از 50درصد از کل جمعیت جهان، یعنی حدود 3.3 میلیارد نفر در مناطق شهری ساکن شدند؛ رقمی که پیشبینی میشود تا سال 2050 نزدیک به 70درصد برسد.