آرشیو سرویس محرم
طلوع خورشید در شام خرابه
روضه شروع شده بود. صدای ناله‌ها که آزاد شد، تن دخترک لرزید. میان گریه حواسم جمع او بود. اشک‌هایم را تندتند پس زدم و دستم را دور شانه‌هایش حلقه کردم.
گزارشی از عزاداری نابینایان اصفهانی در هیئت علی اصغر (ع):
عصای سفید، زیر پرچم حسین (ع)
نام هیئت علی اصغر (ع) که ویژه نابینایان اصفهان است را کمتر کسی هست که نشنیده باشد. حالا نزدیک به سه دهه است اعضای آن با فرا رسیدن ایام محرم دست به کار می‌شوند و رخت عزا به تن می‌کنند.
چای شیرینِ داغ!
حاج‌آقا جوری برایمان از کربلا می‌گفت که رفتن به آن شده بود عینهو چای شیرینِ داغ؛ شیرینی‌اش می‌چسبید به جانمان، اما داغی‌اش می‌سوزاندمان…!
هیاهوی غم حسین(ع) در شهر
در عزاداری سنتی گروه از اهمیت خاصی برخوردار است؛ آنچنان که می‌بینیم اعتبار هیئت‌ها به بزرگی گروه‌هایشان است.
70 سال دلدادگی و نوکری‌کردن در لباس حر
سال‌هاست که به وقت محرم، لباس حر بن یزید ریاحی به تن کرده و به عشق امام حسین (ع) روی صحنه رفته و تعزیه خوانده است.
بانوی صبر و اسوه ایستادگی
در مورد زنان حماسه‌ساز ما به مادران دلاوری می‌رسیم که وقتی صدای غربت اباعبدالله را شنیدند، به فرزندان خود امر کردند امامشان را اطاعت و یاری کنند.
پنج روضه‌خوان و پنج روایت:
به حرمت نام حسین(ع)!
همه ما را یک اسم به هم وصل می‌کند. همه‌مان به حرمت و عزت یک اسم مثل حلقه‌های یک زنجیر به هم وصل شده‌ایم، به حرمت نام اباعبدالله‌الحسین(ع)…!
سلام بر زینب صبور
من آقای مداح نیستم! ولی اگر بودم، تمام این ده شب روضه عمه می‌خواندم! این‌طور رسم است که روضه‌خوان‌ها هر شبِ محرم، روضه یکی از شهدا را بخوانند. من هم می‌خواندم؛ اما به سَبکِ خودم!
اگر عشق حسین(ع) نبود…!
عشق امام‌حسین(ع)با رزمندگان ما کاری کرد که خوب بفهمند کربلا یعنی چه! عاشورا یعنی چه! حسین یعنی چه! بیهوده نیست اگر بگوییم «کل یوم عاشورا و کل ارض کربلا» در جبهه‌های ما محقق شد.
حال‌وهوای محرم در کربلای جبهه‌ها به روایت مداح جبهه و جنگ، حاج مهدی منصوری:
صدمتری عراقی‌ها روضه خواندم!
روایت حاج مهدی منصوری، مداح و رزمنده هشت سال دفاع‌مقدس، از آن روزها و آن سال‌ها اگرچه روایت عشق و عاشقی است، اما این روایت آنجا دلنشین‌تر می‌شود که از محرم و دلدادگی رزمندگان به امام‌حسین(ع) می‌گوید.
رنگ رحمت خدا
نمی‌دانم چرا قدم‌هایم می‌لرزید؟ چادرم را روی سر جابه‌جا کردم و وارد کلاسی شدم که چند دقیقه قبل، معاون مدرسه با آه جگرسوزی از دانش‌آموزانش یاد کرده بود.
به شیرینی عسل!
با پدرم رفته بودیم روضه یکی از دوستانشان. راستش پدربزرگم کارخانه‌دار بود و سرشناس. صاحب روضه لودر داشت و برای پدربزرگم کار می‌کرد. دعوتمان کرده بود روضه. پدرم دست من را گرفتند و بردند. مثل خوردن عسل بود. سراسر شیرین و دلچسب.
سال اصفهان زیبا
