دفتر تخصصی تئاتر سازمان فرهنگی اجتماعی ورزشی شهرداری اصفهان (تالار هنر اصفهان) در جدیدترین برنامه نمایشی روزهای کرونا آیتمهای ویژه نمایشی با محوریت مناسبتهای روز را با عنوان «نقشینه» در دست تولید دارد. گروه تئاتر جلفا به سرپرستی اسماعیل موحدی، بهعنوان مجری این طرح، آیتمهای نمایشی در قالبهای مختلف را برای پخش از رسانههای اجتماعی طراحی و اجرا میکند. این برنامههای هفتگی در روزهای دوشنبه و پنجشنبه رأس ساعت 21 در صفحه اینستاگرام تالار هنر و سازمان فرهنگی، اجتماعی و ورزشی شهرداری اصفهان و همچنین فرهنگسرای مجازی اصفهان به نمایش درمیآید. مهدی تمیزی، معاون فرهنگیهنری سازمان فرهنگی، اجتماعی و ورزشی شهرداری اصفهان و همچنین اسماعیل موحدی، طراح و کارگردان این مجموعه، از جزئیات «نقشینه» با ما صحبت میکنند.
دراکولای برام استوکر نزدیک به صد و بیست سال پیش نوشته شد و شخصیت اصلی آن یعنی کنت دراکولا بلافاصله تبدیل به یکی از پرآوازهترین فیگورهای ادبی تاریخ ادبیات شد. امروز تقریباً همه مردم، حتی کسانی که چندان با کتاب و کتابخوانی رابطه خوبی ندارند، با شخصیت دراکولا آشنا هستند. البته این آشنایی بیشتر ناشی از فیلمهای ساخته شده درباره این موجود ترسناک است و ربط مستقیمی به متن خود کتاب استوکر ندارد. در روزهای اخیر، ترجمه جدیدی از این اثر دورانساز را نشر برج منتشر کرده که برخلاف نمونههای قبلی برگردان نسخه کامل کتاب استوکر به زبان فارسی است.
رقابت سینما با تلویزیون، طی دهههای گذشته، همواره مراتبی از شدت و ضعف را به خود دیده است. در مقاطعی نظیر ماهرمضان، سینما، قافیه رقابت را به سریالهای تلویزیونی میباخت و در مواقعی نظیر نوروز یا تابستان، این سینماها بودند که میتوانستند مخاطبان بیشتری را به نسبت تلویزیون به سمت سالنها بکشانند.اما این رقابت عجیب، طی چهار پنج سال اخیر، تاحدودی از میان رفت و هر رسانه، ترجیح داد بدون رقمزدن حاشیهای، مسیر خود را طی کند. پس از چند سال سکوت و انفعال از ابتدای امسال این رقابت وارد فضای جدیدی شد؛ فضایی که تلویزیون آغازگر آن بود. از ابتدای امسال، خبری در خروجی خبرگزاریها منتشر شد مبنی بر اینکه مدیریت شبکه نمایش خانگی بر عهده صداوسیماست؛ خبری که در ابتدا کسی آن را جدی نگرفت، اما در ادامه و با اجبار ویاودیها به دریافت مجوز صداوسیما بر روی تولیدات این شبکه، وضعیت کاملا جدی شد. ریشه این اتفاق را باید در شیوع «کرونا» دانست. تا پیش از اسفند 98، بسترهای اینترنتی پخش فیلم در ایران، اقبال چندانی نداشتند و فیلمها و سریالها، استقبال خوبی از افتتاحیه نمایش خود در این بسترها به عمل نمیآوردند.
واضح است که در جرائم و دعاوی که در ایران به وقوع پیوسته باشند، صلاحیت ذاتی و محلی در رسیدگی با محاکم ایران است. علاوه بر این و بهطور کلی طبق قوانین مدون و موضوعه ایران که در حمایت از شهروندان ایرانی ساکن در تمام جهان به تصویب رسیدهاند، گستره شمول جغرافیایی قانون محدود به داخل مرزهای ایران نیست و هر نوع ضایع شدن حق که توسط یا علیه یک ایرانی در هر جای جهان رخ داده باشد در قوانین ایران قابل طرح و تعقیب است؛اما اینکه شمول حمایت قانون معطوف به ایران نیست به این مفهوم نیست که همه دادگاهها در جهان موظف به رسیدگی بر اساس قوانین ایران باشند، بلکه قانون پیشبینی کرده است که در دعاوی و جرائم مختلف به شرط صدق آنان در موضوعات مورد تصویب در قوانین ایرانی و باز هم به شرط وجود شرایط دادرسی در ایران، دادگاههای داخلی موظف به رسیدگی هستند.
یکی از گونههای ادب عامیانه، حماسه است که در ادبیات عامیانه فارسی، تاریخی طولانی و پرمایه دارد. حماسه عبارت است از بیانی ادبی که در آن، انواع حکایات قومی، دلاوریها و رشادتهای قهرمانان تاریخی و اسطورهای به تصویر کشیده میشود. اگرچه مضمون حماسهها جنگها و رزمآوریهای قهرمانان ملی و اسطورهای است که در بستری از تاریخ نانوشته و دور و دراز بازگو میشود، اما باید به این نکته نیز اشاره کرد که این داستانهای حماسی میتواند واقعی باشد یا واقعی و حقیقی نباشد. در واقع حماسه را حدفاصل تاریخ و اسطوره دانستهاند و آن را گونهای از ادبیات میدانند که هم دستی در تاریخ و هم در داستانهای اسطورهای دارد؛ همچنین حماسهسرایی را از بالاترین انواع ادبی دانستهاند.
شما هم میتوانید با مراجعه به اینترنت و جستوجوی نام استاد نصرالله معینالکتاب، امیر خطه خط ایران و اصفهان، با حروفی که از زیردستان مرد خردمند هنرپیشه، نرمنرم مانند آب از زیر سنگ بیرون قلیدهاند، آشنا شوید. مردی که به سالیان بسیار، در کنج عزلت نشست و مشق عشق کرد، حروف رعنای زبان فارسی را و حالا، قریب به یازده سال است که دستانش استراحت مطلق اختیار کردهاند و حروف برنوشتهاش از میان نیها، کاغذها و خاکی که او را در پناه گرفته است مانند ساقههای پیچ امینالدوله به بالا برآمدهاند، تا به چهره خورشید بنگرند، یاد روزهای رفته را …
از «حمدان نی زن» در قرن سوم هجری تا «حسن کسایی» در دوران معاصر، همگی از طلایهداران نینوازی در تاریخ موسیقی ایران هستند. اگر شاعر باذوقی گفته: «اصفهان نیمه جهان گفتند/ نیمی از وصف اصفهان گفتند» بدون شک و بهدوراز اغراق درباره نینوازی اصفهانیها، پُر بیراه نسروده است. از اواخر عهد قاجار تا دوره معاصر، نوازندگان زیادی درزمینه نینوازی فعالیت کردند؛ ولی در این میان، نقش تاریخی «حسن کسایی» غیرقابل انکار است. او متولد 3مهر1307 اصفهان است و اهمیتش در تاریخ موسیقی ایرانی بهگونهای است که نوازندگی نی به قبل و بعد او تقسیم میشود و درواقع شیوه نینوازی قدیم را به دوران معاصر متصل میکند.
اغلب مردم اصول اخلاقی را به معنای قوانینی برای تشخیص خوب و بد میدانند، مواردی از قبیل قانون طلایی (همانطوری با دیگران رفتار کن که تمایل داری آنها با تو رفتار کنند)، موازین رفتار حرفهای مانند سوگندنامه بقراط (پیش از هر کار مطمئن شو به کسی یا چیزی آسیبی نمیرسد)، دستورات دینی مانند ده فرمان موسی (قتل مکن…)، یا اندرزهای حکیمانه مانند گفتههای کنفوسیوس. معمولترین راه برای تعریف «اخلاقیات» این است: استانداردهای رفتاری که عمل هنجار را از نابهنجار متمایز میکنند. بیشتر مردم استانداردهای اخلاقی را در خانه، مدرسه، کلیسا، یا دیگر محیطهای اجتماعی میآموزند. اگرچه اغلب افراد قوه تشخیص خوب و بد را در دوران کودکی کسب میکنند، این مهارت در تمام طول عمر در حال تکامل است و انسانها در فرآیند بلوغ، دورههای رشد مختلفی را از سر میگذرانند. استانداردهای اخلاقی آنچنان همهشمولاند که شاید بتوان آنها را در همان قالب عقل سلیم یا درک عام تعریف کرد؛ اما از سوی دیگر، اگر اخلاقیات واقعاً چیزی فراتر از موازین ساده عقل سلیم نیست، پس چگونه است که این میزان از بحثوجدلهای اخلاقی در جامعه ما وجود دارد؟
گاهی آنقدر مشکلات از سر و رویمان میبارد و اخبار بد و ناراحتکننده به سمتمان هجوم میآورد که دیگر حوصله هیچچیز و هیچکسی را نداریم. دلمان میخواهد فرار کنیم و پناه ببریم به دشتی، بیابانی، جایی که دیگر کسی نباشد و خبری به گوشمان نرسد «که آن را که خبر شد خبری باز نیامد.» اینجور مواقع فقط دستمان سمت کتابی میرود: دیوان حافظ، غزلیات سعدی، شاملو. کنارش فقط میخواهیم موسیقی گوش دهیم، نوای سهتار، کمانچه، پیانو… . چیزی که به عمق جانمان نفوذ کند و شمع شرقیمان را روشن نگه دارد. ببرِدمان آنجا که میخواهیم. چه دارویی بهتر از موسیقیای که هم شعر حافظ و سعدی در آن باشد و هم نوای تار و کمانچه برای تسکین حالِ زارِ «شرقی غمگینی» که نوستالژی گذشته اشک به چشمانش میآورد و غصه آینده را به دلش هوار میکند؟
گفتوگو با هوفر حقیقی، عکاس، پژوهشگر و مدرس عکاسی، در جایگاه یکی از داوران دهمین نمایشگاه سالانه کانون عکس اصفهان دو بخش دارد. بخش اول به مبحث استیتمنت (بیانیه)نویسی در عکاسی و آسیب شناسی آن میپردازد و در بخش دوم چند گزاره در خصوص آثار نمایشگاه سالانه کانون عکس مطرح میشود. گفتنی است دهمین نمایشگاه سالانه کانون عکس اصفهان از 13 شهریور تا 4 مهرماه در موزه هنرهای معاصر اصفهان برپاست که کار داوری بخش عکس را هوفر حقیقی در کنار شادی قدیریان و پرهام تقیاف بر عهده داشتند. هوفر حقیقی استیتمنتنویسی را ماحصل ارتباط عکاس با زبان و مسئلهای برای چندوجهیشدن تواناییهای یک عکاس میداند: «ماده خام استیتمنت نوشتار بوده و رابط اصلی با رسانه زبان و به تبع آن، ادبیات است.
طرح پرسش از بنیانهای معرفتی روشنفکران ایرانی در حوزههای مختلف فکری و نوع کنشگری آنان در عرصه فکر و عمل از زمان جنبش مشروطه تا شکلگیری و پیروزی انقلاب اسلامی را میتوان در آثار متفاوتی مشاهده کرد. کتابهایی که طی دو دهه اخیر منتشر شده و با استقبال از سوی جامعه کتابخوان کشور روبرو شدهاند. (روشنفکران ایران در قرن بیستم، علی قیصری؛ اسلام نواندیش در ایران، محسن آلغفور؛ روشنفکران ایرانی و غرب، مهرزاد بروجردی؛ تاملی در مدرنیته ایرانی، علی میرسپاسی)