به گزارش اصفهان زیبا؛ بدون شک فیلم «احمد» هم برای کسانی که او را از قبل می‌شناسند و هم برای کسانی که برای اولین بار اسم او را می‌شنوند، اثری جذاب و متأثرکننده است.
بیننده قبل از شروع فیلم می‌داند که قرار است زلزله بم و اتفاقات 18 ساعت ابتدایی این حادثه را بر پرده سینما ببیند؛ اما آنچه نمی‌داند، بالا و پایین‌شدن احساساتی است که با هر صحنه فیلم در خود حس کرده و در پایان، رسیدن به این درک است که دفاع مقدس نه‌تنها مربوط به برهه خاصی از زمان نیست، بلکه همیشه و هر زمان می‌توان مدافع مردم در برابر بلایای طبیعی و یا انسانی بود که هر لحظه ممکن است رقم بخورد.
فیلم با رسیدن خبر زلزله بم به شهید احمد کاظمی آغاز می‌شود و به‌آرامی پیش می‌رود و درصدد معرفی کلی فضا و شخصیت‌های قصه است؛ اما با رسیدن به بم و قرارگرفتن در وضعیت بحرانی، ریتم فیلم تند شده و اتفاقات به‌موازات هم رخ می‌دهند.
«احمد» گرچه اثری بیوگرافیکال است، فیلم‌ساز به‌خوبی توانسته تمام جوانب احساسی و شخصیتی شهید را به‌گونه‌ای به تصویر کشد که به قهرمانی تصنعی تبدیل نشود.
فیلم‌نامه این فیلم اقتباسی باوجود تمام شلوغی‌اش، به‌خوبی از پس تمام شخصیت‌ها برآمده و هیچ‌کدام را در طی قصه رها نمی‌کند. از دکتر مملکت که برای امتحان‌کردن تئوری‌های خود با شهید همراه شده است بگیر تا خانم دکتری که حامی روح و جسم مردم همشهری خود در این مصیبت است و دختربچه گمشده و عروس و داماد فیلم. همه قصه‌ها پا به‌پای داستان اصلی جلو می‌آیند و در آخر با تغییر منطقی در شخصیت هرکدام، در نقطه‌ای از فیلم، به پایان خود می‌رسند.
نکته حائز اهمیت فیلم «احمد» این است که پرهنروربودن و حوادث بی‌شمار آن سبب نشده است که در فضاسازی چیزی کم گذاشته یا از آن غافل شوند.
در انتخاب بازیگر که مهم‌ترین عنصر فضاسازی است، شبیه‌ترین ازنظر ظاهر برای کاراکتر شهید کاظمی انتخاب شده و به گفته مرتضی کهزادی، طراح چهره‌پردازی، ۱۴ نفر از بازیگران مختلف را برای نقش شهید احمد کاظمی تست گریم زده بودند؛ اما مورد قبول کارگردان نبودند تا در نهایت به تینو صالحی رسیده‌اند. به غیر از کاراکتر اصلی، گریم مردم زلزله‌زده نیز بسیار قابل‌توجه است.
این بازیگران قصه‌ای ندارند!
فیلم «نبودنت» نشان داد نبود قصه درست، نابودی فیلم را رقم می‌زند. فیلم «نبودنت» هم مانند بسیاری از آثار دیگر، در جشنواره چهل‌و‌دوم حضور داشت؛ اما نتوانست در چشم و ذهن بیننده جایی برای خود باز کند!
در وهله اول و گزینش مخاطب برای دیدن فیلم‌های جشنواره، فیلم «نبودنت» در طراحی پوستر و حضور بازیگران چهره همچون سحر دولتشاهی، امیر آقایی، علیرضا ثانی‌فر و … خوب عمل کرده است؛ اما با شروع فیلم و جلو رفتن قصه و مهم‌تر از آن رسیدن به نقطه پایان، متوجه خواهد شد که داستان، هدف و غایت خاصی را دنبال نکرده و چیزی عاید بیننده آن نخواهد شد.
کاوه سجادی‌حسینی که پیش از این با فیلم‌های کوتاه و بلندی همچون «بوفالو»، «شب‌بیرون»، «بی‌سر» و … در این عرصه خود را نشان داده، حالا با «نبودنت» که علاوه بر نویسندگی و کارگردانی، تهیه‌کنندگی آن را هم بر عهده گرفته است، با یک فیلم شخصی و کم‌خرج در جشنواره حضور دارد.
«نبودنت» داستان زنی است که همسرش خانه را ترک کرده و او حیران و مستأصل، منتظر بازگشت مرد است. موضوع فیلم مهاجرت‌های غیرقانونی و تأثیر آن بر زندگی شخصی و خانوادگی مهاجر است که در جای خود معضلی اساسی و قابل‌توجه در کشور محسوب می‌شود؛ اما در این میان کاوه سجادی حسینی نتوانسته است به‌خوبی فروپاشی یک خانواده بر اثر این اقدام را به تصویر بکشد و به زبان ساده از پس فیلم‌نامه اثر برنیامده است.
برای خلق فیلم‌نامه دو عنصر نیاز است؛ یکی شخصیت و دیگری ماجرا. در این فیلم کاراکتر اصلی ما مرضیه است که نبود همسرش موجب قرارگرفتن او در موقعیت‌های بحران‌زا می‌شود و او را مجبور به اقداماتی می‌کند تا داستان را پیش ببرد.
فیلم‌نامه، درست در مرحله قصه و ماجرا به بن‌بست خورده و کل اثر را تحت تأثیر قرار داده است. ذهن نویسنده سرشار از آسیب‌های اجتماعی و مضامینی همچون خیانت، عشق، فریب‌کاری، حسادت و … است و درصدد بوده تا برای هریک از مضامین خود قصه‌های فرعی در دل ماجرای اصلی بگنجاند؛ غافل از اینکه این زیاده‌روی ضربه مهلکی به فیلم‌نامه وارد کرده و آن را نابود می‌کند و چه درست گفته‌اند که خلاقیت فیلم‌نامه‌نویس خوب گاهی در کنار گذاشتن و حذف‌کردن است.
خرده‌روایت‌هایی که در داستان به آن‌ها اشاره شده، همه در حد مطرح‌شدن باقی مانده و هیچ‌کدام چه از نظر شخصیت‌پردازی و چه از نظر داستانی بسط نیافته و بدون دلیل منطقی طرح و در آخر نیز رها می‌شود.
از نظر فنی فیلم «نبودنت» چه در کارگردانی و چه در تدوین
به دنبال القای حس رخوت و خلق درامی درونی است که برای این منظور فیلم فاقد موسیقی متن بوده و تدوین، ریتمی آرام دارد. از موارد دیگری که می‌توان در بحث فنی به آن اشاره کرد، دوربین روی دستی است که سعی می‌کند قاب‌های متفاوتی ببندد؛ اما زیادشدن استفاده از این تکنیک در فیلم، مخاطب را خسته و به جای جالب‌توجه‌بودن او را زده می‌کند. در کل فیلم «نبودنت» دغدغه‌مندبودن فیلم‌ساز خود را نشان می‌دهد؛ اما حیف که با ناتوانی در پرداخت اصولی قصه، همه جوانب اثر زیر سؤال می‌رود.
