در گذشته، صنایع نزد اهل صنعت و هنر صرفا به شغل و پیشهای اطلاق نمیشد که هنرمند بدان اشتغال ورزیده و معاش روزانه خود را از آن کسب کند؛ بلکه علاوه بر آن، راهی به سلوک معنوی محسوب میشد که هنرمند با آن یاد خداوند را برای خود متجلی میساخت. بدین دلیل، هنرمندان طبقه واحد خاصی جدا از دیگر مردم محسوب نمیشدند؛ طبقهای خاص و ممتاز از دیگران که امروزه مرسوم است.
به نظر میرسد که ما در میان موجودات تنها گونهای هستیم که تماما میل به معناسازی داریم.
سنگتراشی یا هنر حجاری در ایران، قرنها قبل از میلاد مسیح با ایجاد لوازمی برای شکار حیوانات و تأمین وسایل اولیه زندگی، از قبیل ابزار کشاورزی آغاز شد و تا دوره ساسانیان از رونق و توجه بسزایی برخوردار بود؛ اما در دوره نخست ظهور اسلام، سنگتراشی بهدلیل ممنوعیت پیکرتراشی از سوی اسلام، رونق و رواج خود را از دست داد.