محدوده طبیعی ناژوان بهعنوان نگین گردشگری سبز ایران، در مرکز شهر اصفهان با وسعت تقریبی 1200 هکتار است که حدود 300 هکتار از آن در قالب فضای سبز و حدود 700 هکتار در قالب زمینهای کشاورزی و باغات شخصی است.
اصفهان را تا پیشازاین، شهر چهارباغها، شهر گنبدهای فیروزهای، شهر میدان نقشجهان، شهر بازارهای تاریخی، شهر منارهها، شهر پلها، شهر مسجدها و گلدستهها، شهر مدرسهها، شهر کبوترخانهها، شهر شاهعباس، شهر زایندهرود و سرانجام شهر تاریخ نامیدهاند؛ اما اینها همه داستانهای شهر اصفهان نیستند؛ یکی دیگر از این داستانها درباره کوه مهرین یا ماربین یا آتشگاه کنونی است؛ کوه یا کوهچهای که در باختر اصفهان و کمی پس از منارجنبان در میان باغهای بلوک ماربین سر برافراشته است. در گزارشهای کهن و تاریخی، ساختههای فرازین آن را نیایشگاه، کاخ فرمانروایی، دژ پدافندی و آتشکده دانسته و آن را کهندژ، آتشگاه و آتشکوه خواندهاند. این موضوع نشان میدهد که آنجا از گذشتههای باستانی دستخوش دگرگونی و بهرهبرداریهای گوناگون قرار گرفته است.
درباره ارگ بم بسیار گفته و نوشتهاند؛ اما چه کسی میداند دومین ارگ ایران به لحاظ وسعت کجاست؟ بنای عظیم خشت و گلی در شرق اصفهان و در نزدیکی ورزنه که هنوز چهار خانواده در آن ساکن هستند و یکی از شگفتیهای کمترشناختهشده استان اصفهان است. روستای قورتان مرکز دهستان گاوخونی از توابع بخش بن رود است. این روستا در فاصله صدوده کیلومتری شرق اصفهان و چهلوپنج کیلومتری شمال غربی تالاب گاوخونی واقع شده است. ارتفاع این روستا از سطح دریا 1480 متر است و رودخانه زایندهرود در طی مسیر حرکت خود بهطرف تالاب گاوخونی از جنوب آن عبور میکند.
برجهای کبوتر بخشی از معماری شهر اصفهان است که میتوان با مطالعات علمی روی این برجها، رویکرد تازهای به آنها داشت و با تغییر کاربری آنها از نابودیشان جلوگیری کرد. میدانیم که در قرن هشتم ابنبطوطه جهانگرد این برجها را دیده و ثبت کرده است. شاردن در عصر صفوی در اطراف اصفهان حدود سههزار برج کبوتر را برشمرده است. در دهه شصت شمسی سید محمد محمودیان برجهای کبوتر اطراف اصفهان را حدود 725 برج در استان اصفهان عنوان کرد.