داستان راهیان نور از 1376، آن زمان که عدهای از گروههای خودجوش مردمی راهی سرزمینهای نور شدند، آغاز میشود؛ یا شاید کمی عقبتر و از 31 شهریور 1359. شاید هم پیشتر از این، از بهمن 1357. اصلا ممکن است زمان آغازش این حوالی نباشد.
سالهاست اردوهای راهیان نور برای آشنایی همه اقشار بهخصوص نسل جوان با فرهنگ ایثار و شهادت در حال برگزاری است. خیلی وقتها اثرات چنین برنامههایی را در کوتاهمدت بر روی جوانان و نوجوانان دیدهایم.
استان شکلگیری اردوهای راهیان نور به سالهای بعد از دفاعمقدس بازمیگردد؛ زمانی که نسلهای جدیدی پا به میدان گذاشته بودند که بهدنبال آشنایی بیشتر با رخدادهای جنگ هشتساله ایران و عراق بودند. حالا با گذشت 40 سال از آن زمان بار دیگر نام اردوهای روشنگری با عنوان «راهیان پیشرفت» به گوش میخورد.
یک وقتهایی باید گذاشت و رفت. باید دست بیقراریهای دل را گرفت و برای دلتنگی چارهای اندیشید، باید رفت به سرزمینی که قصه دل و دلدادگیاش را هرچه بخوانی، نه تمام میشود و نه تکراری. باید رفت و خواند این غزلهای ناب بندگی را. باید دل را به نسیم سپرد و سر بر خاک گذاشت و از تکانهای شانه هم ترس به دل راه نداد که اینجا همان دیاری است که مردانش برای رسیدن به آسمان از یکدیگر سبقت میگرفتند. شهر به شهر، منطقه به منطقه اینجا حال دل خوب است. اهل هرکجا که باشی… اینجا راهیان نور است.