به طوری که در روزهای آلوده، شهر زیر ابرهای سیاه مخفی می‌شود و دیگر چشمی قادر به تماشای متعلقاتش نیست. حالا و در شرایطی که آلودگی هوا بیداد می‌کند و حتی مدارس را هم تعطیل کرده، اما شواهد و قرائن نشان‌دهنده آغاز سوخت مازوت در اصفهان است.
سوختی که تا پیش از این و شروع فصل سرد، مسئولان مختلف بارها مخالفت خود را با سوختنش در این کلان‌شهر اعلام کردند و آن را خط قرمز خود دانستند و وعده‌های مختلفی دادند.
آنجا که گفتند تمام‌قد در برابر این مساله می‌ایستیم و اجازه سوخت مازوت را نمی‌دهیم. وعده‌ها اما راه به جایی نبرد و حالا با اجازه مقامات کشوری مازوت‌سوزی در اصفهان آغاز شده تا اصفهانی‌ها دیگر امیدی به ناپدیدشدن ابر سیاه آلودگی از آسمان شهرشان نداشته باشند.
اگرچه مازوت‌سوزی در اصفهان آغاز شده و مدیر روابط عمومی محیط زیست در گفتوگو با «اصفهان زیبا» این موضوع را تأیید می‌کند؛ اما به نظر می‌رسد این مسئله قرار است چراغ خاموش و بدون سر و صدا رخ دهد؛ چرا که بسیاری از مسئولان استانی در این رابطه روزه سکوت گرفته‌اند یا تمایلی به اظهارنظر در این باره ندارند.
خبری از نمایندگان اصفهان در مجلس هم نیست؛ مگر خط و نشان کشیدن و هشدار‌دادن‌های گاه و بیگاه در رابطه با اینکه اگر مازوت‌سوزی در اصفهان رخ دهد، چنین و چنان خواهند کرد.
خط و نشان‌هایی که البته هم ما می‌دانیم راه به جایی نخواهد برد و هم خودشان و گرنه همان سال گذشته و همزمان با اینکه مشعل‌های مازوت پس از چند سال فک پلمپ شدند و به مدار بازگشتند تا به امسال فکری می‌کردند و راه چاره‌ای برای رفع این معضل یا بهتر بگوییم بحران می‌کردند.
مراجع قضایی اصفهان هم ظاهرا این مسئله را پذیرفته‌اند و از اختیارات خود برای عدم سوخت مازوت در کلان‌شهر اصفهان، استفاده نکرده‌اند. این روزها اما با هر کدام از مسئولان استانی که سخن به میان آوریم و از چرایی و چند و چون مازوت‌سوزی سؤال کنیم، خیلی زود خودش را از پاسخ دادن تبرئه می‌کند و توپ را به زمین محیط زیست می‌اندازد.
دستگاهی که متولی اصلی است و اما امروزه و در شرایطی که آلودگی اصفهان و اصفهانی‌ها را نشانه گرفته، روزه سکوت اختیار کرده‌اند و لابد آن‌ها هم می‌گویند اجازه صحبت و گفت‌و‌گو‌کردن در رابطه با مازوت‌سوزی ندارند و این دستوری است که از مقامات بالا به آن‌ها ابلاغ شده است.
اما کیست که نداند این سکوت به این دلیل است که هیچ‌کدام از متولیان این حوزه، حرفی برای گفتن ندارند؛ شاید هم به ظن خودشان مسائل بسیار مهم‌تر و پییچیده‌تر در اولویت دارند که باید به آن‌ها برسند؛ مسائلی که آلودگی هوا که سال‌هاست به موضوعی پیش‌پا‌افتاده و نخ‌نما تبدیل شده در لابه‌لای آن‌ها جایی ندارد و گم شده است.
واقعیت امر این است که در این روزهای بحرانی که تنها راهکار اتاق‌های فکر و کارگروه‌های اضطراری در رابطه با آلودگی هوا تطعیلی مدارس و شاید هم دانشگاه‌ها و اداره‌ها و… است و ابتکار خلاقانه‌تری به ذهن‌ها نمی‌رسد، ما شهروندان معمولی، همان‌هایی که دستمان به جایی نمی‌رسد و نمی‌دانیم آلودگی و تنفس این حجم از دود و دم فردایی برایمان باقی می‌گذارد یا نه، خسته شده‌ایم.
خسته از راهکارهای تکراری و بی‌خاصیت، تن‌آزرده از بی‌اهمیتی و بی‌تفاوتی مسئولان مختلف و دلگیر از آن دستگاه‌هایی که شاید یک بار هم نیم‌نگاهی به قانون هوای پاک و وظایفی که برای آن‌ها در نظر گرفته شده است، نینداخته‌اند و حتی گلایه‌مند از آن شهروندانی که بدون ذره‌ای احساس مسئولیت اجتماعی هر روز با خودرو تک‌سرنشین در سطح شهر تردد و به استمرار وضعیت کنونی کمک
می‌کنند.
حتی ما خبرنگاران هم از پرداختن به موضوع آلودگی هوا خسته شده‌ایم و واژه‌‌هایمان برای بیان وضعیت اضطراری کنونی کم آمده است و نمی‌دانیم که دیگر چطور بگوییم که گوش شنوایی آن را بشنود و چشم بینایی آن راببیند.
مثل اینکه چاره‌ای وجود ندارد؛ ما ساکنان کلان‌شهر صنعتی اصفهان ظاهرا محکومیم به زندگی در این هوای آلوده و باید با آن بسوزیم و بسازیم؛ البته راهکار دیگری هم وجود دارد و آن هم اینکه به قول مسئولان محترم دست‌هایمان را رو به آسمان بگیریم و دعا کنیم تا باران ببارد!
