به گزارش اصفهان زیبا؛ موضوعی که در مبحث بیستم مقررات ملی ساختمان ایران مطرح شده است، به ایمنی ساختمان مربوط می‌شود. ایمنی ساختمان‌ها یکی از مهم‌ترین مباحث در ساختمان‌سازی در شهرهاست. با گذشت بیش از 12 سال از انتشار نخستین ویرایش مبحث بیستم مقررات ملی ساختمان در 1384 و ایجاد تغییرات زیاد در صنعت ساختمان کشور طی این سالیان، ازجمله گسترش حجم ساختمان‌ها و افزایش ساخت‌وسازهای بلندمرتبه، به‌ویژه در کلان‌شهرها و همچنین با توجه به تأکید صورت‌گرفته در ماده 33 قانون نظام‌مهندسی و کنترل ساختمان، نیاز بـه تجدیدنظر در مبحث تابلوها و اعلانات را که به‌طور محسوس با ایمنی سازندگان و مجریان و بهره‌برداران ساختمان‌ها در ارتباط است، دوچندان کرده بود.
در ویرایشی که در مبحث بیستم مقررات ملی ساختمان، علاوه بر الزام‌هایی چـون رنگ و شکل علائم ایمنی بازدارنده، هشداردهنده، الزام‌کننده و آگاه‌کننده نسبت به شرایط ایمن و علائم صوتی و نوری و با حرکات دست، در ویرایش نخست این مبحث آورده شـده بـود،بـر علائـم ایمنی در کارگاه‌های ساختمانی، تابلوهای ایمنی در کلیه ساختمان‌ها برای هدایت متصرفان به دسترس‌های خروج و راه‌های امدادرسانی و علائم مربوط به فضاها و کارگاه‌های تأسیساتی ساختمان و کارگاه‌های صنعتی و خدماتی (به‌عنوان یکی از تصرف‌های شایع سـاختمانی در شهرها) و علائمی کـه لازم است در مخازن و لوله‌ها و حمل مواد به‌ویژه در تصرف‌های درمانی به‌کار گرفته شوند نیز پرداخته شده است.
به این خاطر این علائم دامنه گسترده‌تری یافته‌اند و قادرند دسترسی به ایمنـی در ساختمان‌های بزرگ‌تر و با تأسیسات پیچیده‌تر امروز را تسهیل کنند. این رویکرد باعث شده است علائم و تابلوهای ایمنی به‌عنوان ابزاری تأثیرگذار بر تأمین ایمنی در ساختمان‌ها و کارگاه‌ها مورد بهـره‌برداری قرارگیرند.
تلاش برای استفاده از علائم شناخته‌شده بین‌المللی و آشنابودن آن‌ها برای افراد مختلف و بومی‌سازی استفاده از این علائم با شرایط ساخت‌وساز در کشور، ملاحظه دیگری است که در ویرایش جدید این ماده قانونی ادامه می‌یابد و علاوه بر ساکنان محلی، قابلیت استفاده بیشتر برای مهمانان و افراد ناآشنا و حتی اتباع دیگر کشورها از ساختمان‌ها و محوطه‌های مجتمع‌های ساختمان را فراهم می‌سازد؛ اما مهم این است که کارفرمایان و مجریان ساخت‌وسازها چه مقدار به اجرای این قانون که یکی از مهم‌ترین قوانین است و می‌تواند آمار فراوانی از آسیب به کارگران ساختمانی و شهروندان را کاهش بدهد، پایبند هستند.
در این قانون به‌صورت مفصل، تصاویر زیادی که هرکدام معنا و مفاهیم خاصی دارند و با رنگ و اشکال مختلف سطح ایمنی را ارتقا می‌دهند، وارد شده است. به‌طور حتم، اجرای کامل این قانون می‌تواند سطح ایمنی را در کارگاه‌های ساختمانی تا اندازه بالایی افزایش دهد؛ اما آنچه امروز در کارگاه‌های سطح شهر دیده می‌شود، رعایت درصد کمی از این تصاویر و علائم ایمنی است. نوشتن قانون یکی از ضروریات برای اجرای دقیق کارها در شهرهاست؛ اما اجرای قانون و قوانین الزام‌آور برای کارفرمایان و مجریان طرح‌ها، از اهمیت بیشتری برخوردار است.
به نظر می‌رسد گروه‌های نظارتی در شهر باید شیوه‌های جدیدی برای اجرای قانون ملی مقررات ساختمان پیدا کنند، قوانینی که بتواند از روی کاغذ به دل کار بیاید و اتفاق مؤثری را در بالابردن ایمنی ساختمان رقم بزند.
